ycie-pod-latarni

Witajcie. Obecnie jestem w szkole i mam informatykę. Już się domyślacie, dlaczego nie pisałam tak długo. Powodem tego był brak dostępu do Internetu. A moje szkaradne zycie powoli się zmienia. Za rok skończe szkołe i będę gdzies mogła uczciwie zapracować. Dzisiaj postanowiłam po lekcjach jechać do mojej prababci. Ona, co prawda jest już bardzo chora, ale mam nadzieje ze mi pomoże, jeśli chodzi o składki na szkołę.

Gdy byłam na dworcu i czytając książkę patrzyłam na tych bezdomnych to ł…za mi się w oku kreciła. Eh jak się nie uda z „sprzedawaniem ciała” to może tego spróbuje. Chociaż jest to bardziej przyzwoitsze.

Wiecie... Pisze w kafejce. Żebrałam- spróbowałam tego. Musze sie komuś wyżalić się, i jestem wdzięczna tym, którzy swoimi komentarzami mnie pocieszają. Ale sa osoby ktore mi nie wierza.. Wierzcie mi - takie jest życie Eh zreszta nie musicie mi komentować notek, skoro myślicie ze robie to dla sensacij. Co byście zrobili, gdybyście mieli taki problem? Tak owszem, można się włóczyć. Ale … nie wiem… Ach… nie będę już pisać, bo jak o tym komus wspominam to płakać się mi chce

Witajcie. Tytul mówi za siebie o czym bedzie ten blog. Mianowicie mam cieżkie życie. I potraktujcie to powaznie. To nie sa żarty. Poprostu nie mam za co życ. Moja mama zginąla gdy mialam 12 lat. teraz mam juz 17. Ojciec siedzi w wiezieniu. Ja zostalam sama. Staram sie dobrze uczyc, bo chce w przyszlosci uczciwie zapracowac na zycie. Nie widzialam co z teraxniejszoscia. Za co ja bede zyc? Probowalam narkotykow0 nic. Sprobowalam na dworcu. tam sprzedaj xwoje cialo... i zroumicie mnie...